ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....

Οτι δεν κολλάει στις υπόλοιπες συζητήσεις!
Forum rules
Σας υπενθυμίζουμε να μην δημοσιεύετε μηνύματα σε greeklish ή συνεχή ΚΕΦΑΛΑΙΑ! Τέτοια μηνύματα θα διαγράφονται.
Post Reply
User avatar
castiel
Praetorian
Praetorian
Posts: 6466
Joined: Tue Oct 05, 2010 8:08 pm
Σχολή: Ναυπηγός
Gender: Male
Location: 501 Not Implemented

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....

Post by castiel »

Image
Σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια έφυγε από τη ζωή η Αμαλία Καλυβινού, όση δεν γνωρίζετε την ιστορία της ψάξτε στο google, ή απλά διαβάστε το κείμενο και θα καταλάβετε πολλά.... ήμουν 3η γυμνασίου τότε και είχα ένα μικρό blog. έτυχε λοιπόν μια μέρα να πέσω πάνω στο http://fakellaki.blogspot.com/
βλέποντας το όνομα του blog νόμιζα ότι θα έχει χιουμοριστικό περιεχόμενο-δεν ξέρω γιατί. Μπήκα λοιπόν από περιέργεια και έπεσα στο ποστ "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"..... " και άρχισα να το διαβάζω.. και συγκλονίστηκα... στενοχωρήθηκα τόσο που ήθελα να σταματήσω να το διαβάζω(δεν είναι λίγα αυτά που λέει για ένα παιδί γ γυμνασίου). Λίγο καιρό αφού είχα γνωρίσει και εγώ τον πόνο αυτής της κοπέλας απεβίωσε, αφήνοντας πίσω της μια συγκλονιστική μαρτυρία για την ταλαιπωρία και τον πόνο που γνώρισε στη ζωή της εξαιτίας ανεύθυνων γιατρών... αν μπείτε στο blog θα δείτε πως κατονομάζει τους γιατρούς που τη βοήθησαν και αυτούς που κοίταξαν την τσέπη της.. το θεμα βγήκε στις τηλεοράσεις μετά το θάνατο της Αμαλίας φυσικά, αλλά δεν έγινε τίποτα πέρα από τις ψεύτικες δηλώσεις των πολιτικών και τις στημένες καταγγελίες των μεγαλοδημοσιογράφων...



το βίντεο είναι το κείμενο σε απαγγελία της Σοφίας Γκιούσου, με φωτογραφία και μοντάζ από τον Λεωνίδα Ηρακλειώτη.

(επειδή είναι μεγάλο το κείμενο και ίσως κουραστικο στο μάτι το βάζω σε spoiler. μπορείτε να το διαβασετε και απευθείας από http://fakellaki.blogspot.com/2007_04_01_archive.html , είναι το δεύτερο ποστ.)

Spoiler: show
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
_______________________________
κσι άλλο ένα κείμενο που βρήκα στο ίντερνετ:
Spoiler: show
Συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου.
Της Αμαλίας, που πάλαιψε με αξιοπρέπεια, κουράγιο και δύναμη την αρρώστια της.
Της Αμαλίας, που όρθωσε τ’ ανάστημά της απέναντι σ’ αυτό που αποκαλούμε “σύστημα” υγείας, καταγγέλοντας την ασυνειδησία των γιατρών, την ασυδοσία των φαρμακευτικών εταιριών και την αδιαφορία του κράτους και των υπηρεσιών του.
Της Αμαλίας, που η προτροπή της “να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, όχι κανόνας”, έγινε σύνθημα σε εκατοντάδες ιστολόγια,πριν τέσσερα χρόνια.
Άλλαξε όμως τίποτε μέσα σ’ αυτά τα χρόνια;
Ναι άλλαξε, αλλά μόνο προς το χειρότερο.
Το Ε.Σ.Υ ξεχαρβαλώνεται μέρα με την μέρα.
Τα δημόσια νοσοκομεία στενάζουν από έλλειψη πόρων και ανθρώπινου (ιατρικού και νοσηλευτικού) δυναμικού.
Το φακελάκι από “μεμονωμένο περιστατικό” και “θλιβερή εξαίρεση” τείνει να γίνει θεσμός και… ενδονοσοκομειακή ίωση.
Και η υγεία κατάντησε να είναι δικαίωμα για λίγους και αγαθό μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες.
Άγονος λοιπόν ο αγώνας της Αμαλίας;
Άγονος!
Κι έτσι θα είναι άκαρπος και άγονος , όσο εμείς οι υπόλοιποι εξακολουθούμε να κάνουμε όνειρα μόνο για τον εαυτό μας, όσο παλεύουμε μόνο για το προσωπικό μας βόλεμα, όσο μένουμε «βουβοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα».

—————————————
Αν το ποστ αυτό σας θυμίζει κάτι, είναι επειδή το ίδιο ακριβώς κείμενο δημοσιεύεται για τρίτη φορά στο blog αυτό φέτος.
Με τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες διαπιστώσεις. Δυστυχώς.
Μόνο που τα χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας έγιναν τέσσερα.
Κι όλα πια άλλαξαν δραματικά προς το χειρότερο.
Οι αλμπάνηδες είναι πια στην εξουσία και καθορίζουν την μοίρα την δικιά μας και των παιδιών μας.
Με την συνένοχη ανοχή μας…
Now dance, fucker, dance | Man, I never had a chance | And no one even knew | It was really only you
And now you'll lead the way | Show the light of day | Nice work you did | You're gonna go far, kid..


___P.S.___

Έβαλε ο Θεός σημάδι
παλικάρι στα Σφακιά
κι ο πατέρας του στον Άδη
άκουσε μια τουφεκιά.
Post Reply

Return to “Περί ανέμων και υδάτων”